+ بعد این همه سختی
بعد این همه چشم انتظاری
میرسه یه روزی که مچاله بشی تو دو وجب آغوشی که فقط واسه خودت باشه؟
که خستگیت با فشار دستاش رو استخونات در بره؟
که نخ سیگارو از لا انگشتات بکشه بیرون مهر بزنه رو جاش مبادا چیز دیگه‌ای مهر بزنه رو لبات؟
میشه بلاخره بیاد اون «آذر»ی که برگ‌ریزون غروبش غم عالم رو نریزه رو سرت
که به جای این چرت و پرتا بگی گور بابای دنیا بیا بریم اندازه دو کلوم حرف ناحساب گز کنیم خیابونا رو؟
چی میشه بعد این همه خستگی یه روز برگردی ببینی تمام این مدت از دور حواسش بت بوده
که هر بار که زمین خوردی پاشدی دستتو گرفته راهیت کرده بری و جا نمونی؟
میشه بیاد اون روز که بعد این همه خستگی سر و ته یه لیوان چای یخ رو هم بیاری با حرف زدن تا خود صبح که ندونی چایی سرد بود یا نه؟
میشه.؟
_ چی داری میگی دیوونه؟!
بگیر بخواب باز داره دیر وقت میشه ها
باز میبینن داری داد و بیداد میکنی میان دوز قرصامونو میکشن بالا
وقتی درد مغزت جلو چشاتو تار کرد
اون وقت نه جمشیدی یادت میمونه
نه دلبری
نه «خود»ی
مث یه روح میفتی کنج قفس میگی کاش یه روزی از اسارت این قفس رها بشی.
+اینم نتیجه اعترافات شبانه ذهن خطرناک یه نویسنده ردی. :)
+وقتی زیاد رادیو چهرازی گوش میدی :))
درباره این سایت