یکی دنبال ۰/۵ نمره‌اس برای پاس شدن یه درس،اون یکی دنبال ۰/۵ نمره برای ۲۰ شدن
توی بخش سرطانیا یکی داره جون میکنه برای دو دیقه زندگی بیشتر،اونطرف‌تر یکیو آوردن که تازه خودکشی کرده
یه عده میدون برای مشهور شدن،اونایی که مشهور میشن دلشون میخواد دو دیقه گم بشن بین مردم عادی
کسی که رفته اون‌ور دلش پر میکشه واسه یبار دیدن وطنش ،یکی دیگه این‌ور داره خودشو میزنه به در و دیوار تا کارش جور بشه بره از کشورش
اونی که موهاش صافه میره کلی پول میده واسه فر کردنش،فرفریه کلی پول میده واسه صاف شدنش.
«هر که را دور کنی دور و برت می‌آید.از محبت چه بلاها به سرت می‌آید»
اینو قول میدم همینکه شروع کنی برای رسیدن به آرزوهات سنگِ که از آسمون و زمین میباره تا جلوتو بگیره،جالبیش اینجاست که هر چی بیشتر سختی بکشی واسه به دست آوردن «یه چیزی» یا «یه کسی» بیشتر حریص میشی برای رسیدن بهش.برات ارزشمند‌تر میشه.
دنیای ما آدما رو ببین تو رو خداااا :|
وجود خود ما آدما حتی پر از ضد و نقیضه
دنیای اطرافمون پر از تضاد‌های مختلفه
همزمان احساس «درک شدن» میخوایم،
ولی دریغ از ذره‌ای «درک کردن»
دلمون میترکه ولی لب باز نمیکنیم به حرف زدن.
جایی که باید منطقی باشیم،عقلمونو از دست میدیم،جایی که باید احساساتمونو به کار بگیریم حرف دلمونو توی نطفه خفه میکنیم. :/
اصلا تا حالا دقت کردید چقدددر هر روز احساساتمونو سرکوب میکنیم؟
احساس خشم و غم و ترس و دلتنگی و عشق
که مبادا «کسی آسیب ببینه»،
مبادا «ضعیف» دیده بشیم،
که مبادا «دلمون بشکنه» یا «دیگران درباره‌مون حرف ناجور بزنن»،
داریم خودمونو خفه میکنیم پشت نقاب «منطقی بودن» و «عاقل بودن»
نماد یه آدم خوب از نظر آدما چیه؟پرفکت بودن،یعنی کسی که همه خوب بدوننش،خوش اخلاق و مهربون و زیبا باشه،موقعیت کاری و درسی عالی داشته باشه.
«ایده‌آل گرایی» به نظرم بزرگترین ظلمی بود که بشر در حق خودش کرد،اینکه شروع کرد به تیک زدن یه سری آیتم‌های مسخره برای تعیین یه معیار برای آدما.همون موقع که «لبخندای قشنگ» زیاد شد،«بدگویی» و «حسادت» هم ریشه دووند تو وجود آدمی.
یکی رو میشناسم که هوشبری خونده،سفر زیاد میره،در واقع ایرانگرده واسه خودش.وقتی پای حرفاش نشستم دیدم به تعداد لبخندایی که تو عکسا زده شبای زیادی هم گریه کرده.
هممون همزمان از «تنهایی» رنج میبریم،ولی زندگی کردن با بعضیا هم به شدت سخته.
میدونید چیه؟زندگی کردن طبق این معیارا خیلی سخته.زندگی دقیقا مثل یه فیلمه،گاهی باید بخندی و گاهی باید گریه کنی،یه وقتایی زندگی بهت آسون میگیره و یه وقتایی باید برای به دست آوردن اون چیزی که میخوای باید بجنگی و تلاش کنی.
چه وبلاگ سوت و کور شده،من امتحان دارم نمیتونم پست بزارم شما هم نمیتونید یه پیامی بدید حالی بپرسید؟!
درباره این سایت